سفرقهرمانی

کودک معصوم دررحم مادر چنان در آرامش وامنیتی بودکه بعد از به دنیا آمدن به همه اجازه میداد از اون نگهداری کنن گویی دنیای خوشبینی وامید او تمامی نداشت دنیایی سرشار از اعتماد چونکه ازجایی که آمده بود همه چیز امن وراحت بود نمیدانست به کجا آمده انگارهنوز درهمون عالم پاکی بود خودش ودنیا برایش پاک بود خدایی بود که فقط خوبیها رابرای اون به ارمغان آورده بود برای اوخطری وجود نداشت شایدم اون رو انکار میکرد چنان مشکلات راراهی اعماق وجودش کرده بود که وقتی گریه سر میداد آنها را میشد مشاهده کرد خوشبینی او مانند نوری در تاریکی برای دیگران وخودش بود او اصلا مشکلات را نمیدید چون اصلا آشنا نبود با مسئله ای و این پدرو مادرش رابه دوران کودکی خودشان میبرد.

اون تصمیم گرفته بودکه به یاری دیگران بشتابد کسانی که درسطحی پایینترازاوبودند به اونها کمک میکرد انگارچیزی دردرون او میگفت پیش به سوی حمایت ازدیگران شفقتی دردرونش بود که اورایاری میداد ولی همیشه دردرونش احساس خلا میکرد انگاروقتی زیاد کمک میکرد انرژی اش خالی میشد واقعیت این بود که اوچنان غرق کمک به دیگران شده بود که کمک به خودش رافراموش کرده بود اونیازهای خودراارجح بردیگران نمیدانست وهمین باعث میشدباتمام کمکهایش به دیگران احساس خستگی وکلافگی کند اومیبایست این رامیفهمید که کمک به خود ،خودخواهی نیست بلکه برای خودارزش قائل شدن است واوباید یاد میگرفت که اونقدر که راحت به دیگران کمک میکند به خودش در ابتدا کمک کند.

حالا وقت آن بود که یتیم که درد را احساس کرده بود بتواند برای خواسته های خود بجنگد وپیروز شود پس او اهداف وحدومرزهای زندگی خودراتعیین کرداو سر پرشوری داشت وکمر همت خودرابست برای پیروزی ورقابت درزندگی وتبدیل شدبه یک دلاوروسلحشور که بانظم وجرات وجسارت خود موانع راازمیان برمیداشت. اوسرسخت ومبارز شده بود وباتلاش خود به اهدافش میرسید اوقاطعانه عمل میکرد گاهی اینقدر به فکررقابت وپیروزی بود که لذتها رافراموش میکرد ولی کم کم یاد گرفت که همیشه درگیری ورقابت لازم نیست وباید اززندگی لذت هم برد.